Alta

Chodzenie po górach w Norwegii nie jest najłatwiejszą rzeczą. W tych rejonach, w których byliśmy, nie tylko że nie ma wyznaczonych szlaków, ale i lepiej nie liczyć na to, iż gdziekolwiek pojawi się tabliczka z napisem, jak długo trzeba iść, żeby dojść na jakiś szczyt. Przeważają wąskie, wydeptane przez ludzi i zwierzęta ścieżki. Trzeba nieźle wytężać wzrok, żeby odnaleźć je między kamieniami, ale kiedy już wejdzie się na właściwą drogę, raczej trudno jest się zgubić.

Przynajmniej przez ostatnią dobę nie robiło się w ogóle ciemno. Myślę, że ta sytuacja powtarza się przynajmniej od Rovaniemi. Trzeba przyznać – latem mają tu bardzo długie dni. Pogoda tez od samego rana nas rozpieszczała. Jesteśmy na dalekiej północy a tu słońce, bezchmurne niebo i można chodzić z krótkim rękawem. Wczoraj jak szliśmy spać było lodowato, a dzisiaj zmiana o 180 stopni.

Ruszamy w dalszą drogę. Wleczemy się 80 km/h na pustej drodze krajowej, od czasu do czasu max 90 km/h, 60 km/h w obszarze zabudowanym. Nikt się nie wychyla, nikt nie przekracza prędkości . Nie żałujemy, nie ma się gdzie spieszyć a widoki tak niesamowite, że czasami jeszcze zwalniamy.
Szkoda, że mapa google pokazuje naszą drogę w liniach prostych od punktu A do punktu B (tak, jakbyśmy lecieli samolotem). Tak naprawdę pokonujemy zdecydowanie dłuższą drogę i zwiedzamy wiele innych ciekawych miejsc których nie da się niestety tu przedstawić. Zatem i odległość i rzeczywiste odwiedzane przez nas miejsca nie są precyzyjnie przedstawione przez Geoblog. Dodatkowo, z racji ograniczonego dostępu do internetu i prądu nie jestem w stanie umieszczać jednego posta z każdej odwiedzanej miejscowości.
Wyobraźcie sobie: na lewo po horyzont pustka, na prawo po horyzont również nic, a przed wami prosta droga jak w amerykańskim filmie drogi. Wjeżdżamy w jedne z baaardzo długich tuneli prowadzących z Nordkapp – ma prawie 8 km długości – po drodze mijamy ponownie ciężarówkę z RPA :) (o której już pisałam wcześniej) i nagle tuż przy wyjeździe po lewej ogromne, liczące kilkadziesiąt sztuk stado reniferów. Połowa stada wewnątrz tunelu a połowa na zewnątrz. W końcu się zatrzymujemy. Stado stanęło tarasując przejazd wszystkim użytkownikom drogi. Renifery uznały widocznie, że dla odmiany posiedzą na nagrzanym słońcem asfalcie i w osłoniętym od wiatru wylocie tunelu. Nic nie robią sobie z nowego członka stada w postaci naszego VOLVO i jego pasażerów. Dopiero po kilku minutach przesunęły się i możliwy był przejazd.

Dla oszczędności zdecydowaliśmy pomijać przeprawy promowe. Efektem tego jest objeżdżanie każdego napotkanego fiordu dookoła. Pierwszy duży fiord wywołał pozytywne emocje. Drugi też. Kolejne już coraz mniej… Powiem wprost: szlag mnie trafiał, kiedy musieliśmy jechać w jedną stronę żeby po chwili jechać w przeciwną tylko po to żeby dostać się na drugi brzeg. Jednak widoki rekompensują całą niewygodę podróży. Tego po prostu nie da się opisać to trzeba zobaczyć!
Na szczytach gór sięgających 1100-1400 m. n.p.m. widać białe płaty śniegu. Na niektórych zboczach kotłują się wodospady, a w dole fiordy z krystalicznie czystą wodą.

Zwiedzamy obowiązkowo Altę, a na dłużej zatrzymujemy się w muzeum Alty. W obszernym pawilonie (wstęp 90 NOK) przedstawiona jest historia Finnmarku i zamieszkujących te ziemie Samów (Lapończyków). Po zapoznaniu się z ekspozycją wewnątrz budynku udajemy się w trzykilometrowy spacer wśród rysunków naskalnych. Odkryte zostały dopiero w 1973 roku. Najstarsze mają 6000, najmłodsze 2500 lat! Ścieżka z drewnianych kłód prowadzi nas najpierw do siedmiu stanowisk z lewej strony i schodzi łagodnie do brzegu Altafjordu. Następnie wzdłuż brzegu idziemy do następnych rysunków, po drodze mijając wrak rybackiego kutra. Rysunki w Alta zostały wpisane na listę UNESCO.

Zdjęcia (11)

Komentarze (1)